از مهمترین نمونه ها میتوان به ترنسفر ریکوئست بنتکه در تابستان ۲۰۱۳ اشاره کرد؛ زمانی که مهاجم بلژیکی یک فصل عالی را با استون ویلا به پایان رسانده بود و میخواست به دنبال پیشنهاد رسمی لیورپول، به این تیم برود. اما باشگاه استون ویلا با پیشنهاد رسمی لیورپول موافقت نمی کرد. همین ماجرا در پرونده انتقال فلینی از اورتون به منچستریونایتد هم رخ داد.اورتون حاضر نبود هافبک بلژیکی را حتا با پیشنهاد رسمی۲۵ میلیون پوندی به یونایتد بفرستد. فلینی اما ترنسفر ریکوئست داد و فقط دقایقی پیش از بسته شدن پنجره نقل و انتقالات، با رقم ۲۷ میلیون پوندی راهی اولدترافورد شد.
فوتبال اروپا هر تابستان پُر است از این موقعیت: بازیکنی که خریدار رسمی آن هم با پیشنهاد مالی معقول دارد و میخواهد از تیم کنونی اش جدا شود، اما باشگاه طرف قراردادش، چه برای حفظ آن ستاره و چه به قصد بالا بردن قیمت فروش او، مقاومت میکند و مجوز انتقال را صادر نمیکند.
در این شرایط بازیکن به طور رسمی‌ترنسفر ریکوئست میدهد. حتا پس از این کار، باشگاه میتواند بازیکن را نگه دارد اما دادن ترنسفر ریکوئست از سوی بازیکن به باشگاه، یک حرکت روانی برای تحت تاثیر قرار دادن رسانه ها و هواداران تیم کنونی و تیم مقصد است. این کار مدیریت باشگاه طرف قرارداد را زیر فشار میگذارد تا پیشنهاد باشگاه خریدار را بپذیرد.
در ماجرای طارمی اما مساله جور دیگری دارد پیش میرود: ستاره پرسپولیس عملا درخواست جدا شدن دارد و به نوعی دارد از همان حربه ترنسفر ریکوئست استفاده میکند اما درحالی این کار را میکند که اولا معلوم نیست باشگاه خواهان او، کدام باشگاه است و دوم اینکه (ظاهرا)هیچ باشگاهی حاضر نیست قیمت متناسب با ارزش طارمی را به پرسپولیس بپردازد.
یعنی یک حلقه مفقوده در این میان است: ستاره پرسپولیس، پیش از انکه باشگاهی پیشنهاد رسمی متناسب با ارزش او را رسما به پرسپولیس داشته باشد، خواهان جدایی از تیمش است.از یک سو باشگاه پرسپولیس حق دارد برای مهاجمی‌که دو فصل پیاپی اقای گل لیگ برتر ایران شده و مدتهاست در ترکیب اصلی تیم ملی قرار دارد، درخواست حداقل یک میلیون دلار برای صدور مجوز انتقال اش داشته باشدو از سوی دیگر مهدی طارمی متاثر از تضعیف صنعت فوتبال ایران در صادرات ستاره های باکیفیت اش به لیگ های بزرگ اروپا، پیشنهاد حرفه یی و مالی خوب متناسب با رزومه اش ندارد.
چه کسی میتواند ادعا کند که طارمی در حال حاضر کیفیت بازی در بوندسلیگا یا سری آ را ندارد؟ در حال حاضر تعدادی بازیکن کره ای و ژاپنی در لیگ های سطح اول اروپا بازی میکنند که بیش از انکه نتیجه کیفیت فردی شان را دیده باشند، دارند بهره تثبیت فوتبال کشورشان در پیوند با لیگ های معتبر را می بینند.
در این شرایط، یک موقعیت پیچیده ایجاد شده: باشگاه پرسپولیس، طاهری و برانکو میخواهند به طارمی‌کمک کنند اما جدایی طارمی باید پرسپولیس را از نظر مالی متناسب با ارزش طارمی منتفع کند و از سوی دیگر خود طارمی باید یک پیشنهاد مالی و کاری متناسب با رزومه و جایگاه کنونی اش داشته باشد. فعلا که حرف از یک تیم یونانی است و معلوم نیست در 24 ساعت اینده قرار است چه اتفاقات تازه یی رخ دهد. درعین حال خود طارمی هم می داند که این بار اگر اردوی اوکراین را از دست بدهد و بعد تصمیم به ماندن در پرسپولیس بگیرد، شاید به سختی بتواند به ترکیب اصلی پرسپولیس برگردد. این رویکردی است که برانکو به تدریج در پرسپولیس جا انداخته؛ اینکه بازیکن باید در تمرینات برنده شود تا جایگاه ثابت در ترکیب اصلی را ببرد.
در اوج این موقعیت گیج کننده اما یک موضوع خوشحال کننده در کار است؛ اینکه طارمی دارد عاقلانه تر از تابستان سال پیش رفتار میکند و ارزش رفتار حرفه یی برانکو و طاهری را هم درک کرده و خودش اعلام میکند که سرمربی و مدیر باشگاه نمیخواهند مانع پیشرفت اش شوند. در این شرایط اگر طارمی رفتنی شود، کسی از او ناراحتی نخواهد داشت و اگر هم ماندنی شود، رابطه میان اقای گل لیگ و موفق ترین مربی پرسپولیس در ۱۰ سال اخیر، بدون خدشه خواهد ماند و هیچکس‌نگران نخواهد بود که مبادا رابطه طارمی و برانکو مثل رابطه رامین رضاییان و برانکو در طول فصل گذشته شود.
