خبرگزاری بلومبرگ در گزارشی به وضعیت اقتصادی در ونزوئلا پرداخته و داستان مادری را روایت کرده که از دولت خانه ای رایگان دریافت کرده است. جرالدین (Geraldine)، خسته شده از اینکه دایم به او می گویند باید به خاطر خانه رایگانی که از دولت دریافت کرده شکرگذار باشد. با این حال او چندان احساس رضایت نمی کند چرا که آپارتمان در طبقه هشتم ساختمانی واقع شده که آسانسور آن کار نمی کند، از سقف آب می چکد و لوله کشی گاز نیز در آن وجود ندارد. در واقع جرالدین اکنون آرزو می کند که ای کاش هرگز وارد این خانه نمی شد. او که 31 سال دارد و مادر دو بچه است، پس از اینکه در اثر باران های سیل آسا در سال 2010 خانه اش را از دست داد سه سال را در یک پناهگاه دولتی سپری کرد تا اینکه بالاخره کلید یک آپارتمان در کاراکاس را دریافت کرد البته بدون اینکه مدرکی مبنی بر مالکیت خانه را به او بدهند. او به خبرگزاری بلومبرگ گفته که شرایط در پناهگاه دولتی بهتر است آپارتمان فعلی بود حتی با اینکه در آنجا او و فرزندانش مجبور بودند که از برخی امکانات مانند حمام به طور مشترک به دیگران استفاده کنند.

پروژه های بزرگ خانه دار کردن افراد کم بضاعت در ونزوئلا در دوران حکمرانی هوگو چاوز آغاز شد و دولت ونزوئلا در دو سال منتهی به سال 2013 هزینه قابل توجهی را به ساخت این خانه ها اختصاص داد. در آن زمان ادعا می شد که آقای چاوز برای پیروزی در انتخابات چنین پروژه هایی را انجام داده است. پس از مرگ چاوز اگرچه هزینه مربوط به چنین پروژه هایی کاهش یافته اما تورم بالا و کاهش ارزش پول ملی همچنان مصرف کنندگان ونزوئلایی را آزار می دهند.