به گزارش آگاهان ایده نیوز به نقل از معاونت فرهنگی قوه قضاییه، گرچه مالکیت حقی است که قانون به رسمیت شناخته و مالک حق استفاده مطلق، دائمی و انحصاری از ملک خود را دارد، ولی در کلیه مجموعه های ساختمانی اعم از مسکونی و تجاری، چگونگی تصرف مالک باید به گونه ای باشد که به حقوق همسایگان آسیبی نرساند. البته در آموزه های دینی برای حقوق همسایه تا چهل خانه اطراف، سفارش های بی شماری شده، که در تحلیل آن باید اذعان کرد یکی از مزایای ارج نهادن به دوستی با همسایگان، تعمیم ایجاد امنیت و آرامش برای ساکنین در یک مجموعه، توسط خود ساکنین است. بنابراین ارتباط با همسایه و رعایت حقوق آنان را می توان در چارچوب مسایل اخلاقی ملاحظه کرد. گرچه با هدف جلوگیری از بروز مسائل فوق در روابط آپارتماننشینی، تمهیداتی با وضع قانون تملک آپارتمانها اتخاذ شده، اما کاهش مشکلات جاری به چیزی بیش از رعایت قانون نیاز دارد؛ بنابراین باید فرهنگ و اخلاق آپارتماننشینی در جامعه امروزی نهادینه شود.
بخش های مشترک و اختصاصی:
یک مجتمع مسکونی آپارتمانی، از بخشها و قسمتهای مختلفی تشکیل شده است. برخی از قسمتها مورد استفاده انحصاری مالکان است و برخی دیگر مورد استفاده عموم مالکان است و مقرراتی که بر هر یک از این دو بخش حاکم است تفاوت میکند.
بخشهای اختصاصی ساختمان:
آن قسمتی از ساختمان که به وسیله مالک یا کسی که از مالک اجازه دارد، به صورت انحصاری مورد استفاده قرار میگیرد، قسمتهای اختصاصی آپارتمان نام دارد. از نظر قانونی نیز، بخشهای اختصاصی ساختمان اینگونه تعریف شده است: "قسمتهایی از بنا اختصاصی تلقی میشود که عرفاً برای استفاده انحصاری شریک ملک معین یا قائممقام او تخصیص یافته باشد."
به علاوه، سند رسمی مالکیت که بعد از خرید یک آپارتمان صادر میشود، یکی از مستنداتی است که آن قسمت از آپارتمان را که در ملکیت اختصاصی مالک است، نشان می دهد. و مشخصات کامل قسمت اختصاصی از لحاظ حدود طبقه، شماره، مساحت قسمتهای وابسته، ارزش و... در سند مالکیت بیان می دارد.
بخش های مشترک (مشاعی):
آنچه آپارتمان را از سایر املاک دیگر متفاوت میکند، وجود قسمتهایی است که مالکیت آن بین مالکان قسمتهای اختصاصی آپارتمان مشترک است. از یک سو قواعدی که بر این قسمتها حاکم است، با قواعدی که بر معابر عمومی مثل کوچهها و خیابانها حکومت میکند، فرق دارد. زیرا که قسمتهای مشترک یک آپارتمان، ملک مشترک تمام مالکان آپارتمان است و دیگران در آن حقی ندارند. از سوی دیگر این نوع مالکیت با مالکیت قسمتهای اختصاصی متفاوت است، چرا که اعضای مجتمع نمی توانند هر گونه استفادهای از آن بکنند و این استفاده باید با اجازه سایر شرکاء باشد.
به طور کلی زمین و اسکلت ساختمان از جمله قسمتهای مشترک ساختمان است، همچنین تأسیسات قسمتهای مشترک از قبیل چاه آب و پمپ، منبع آب، مرکز حرارت و تهویه، کنتورها، تلفن مرکزی، انبار عمومی ساختمان، اتاق سرایدار، دستگاه آسانسور و محل آن، چاههای فاضلاب، لولهها از قبیل لولههای فاضلاب، آب، برق، تلفن، حرارت مرکزی، تهویه مطبوع، گاز، نفت، هواکشها، لولههای بخاری، گذرگاههای زباله و محل جمعآوری آن، همه جزو قسمتهای مشترک ساختمان است.
حقوق هر مالک در قسمت اختصاصی و سهم او در قسمتهای مشترک آپارتمان را نمیتوان از یکدیگر جدا کرد. در صورت انتقال قسمت اختصاصی ملک، قسمت مشترک نیز وابسته به آن منتقل میشود. بنابراین هیچ مالکی نمیتواند مالکیت خود را در راهروها یا انباری جداگانه به دیگری واگذار کند، بلکه مالکیت بخشهای اختصاصی و عمومی به یکدیگر متصل هستند.